Για εσάς που δεν σας φοβίζουν οι κάπως μεγαλύτερες αποστάσεις, η Μάνη μπορεί να σας προσφέρει αξέχαστες συγκινήσεις, με την άγρια φυσική της ομορφιά, την ποικιλία του τοπίου της και τα ιστορικά της μνημεία. Nότια της Καρδαμύλη, θα βρεθείτε στο ομηρικό Οίτυλο, γραφική μικρή πολιτεία σκαρφαλωμένη ψηλά στον μυχό ενός εντυπωσιακού όρμου με κοφτές απότομες πλευρές και τα πιο βαθυγάλαζα νερά που είδατε ποτέ.
Στην νότια ακτή του, κάτω χαμηλά στην παραλία, το χωριό Λιμένι, κοιτίδα της πατριάς των Μαυρομιχαλαίων, σας περιμένει για ολόφρεσκο ψάρι και προσκύνημα στον τάφο του Πετρόμπεη. Λίγο νοτιότερα, στην κορφή του διάσελου, κατάφορτη από δόξα και αναμνήσεις σας περιμένει η πόλη του θεού του πολέμου, η πρωτεύουσα της Μάνης, η Αρεόπολη. Μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας στην πλατεία και να σεργιανίσετε στα στενά της, μέχρι την εκκλησία των Ταξιαρχών όπου τα στιβαρά μπράτσα των Μανιατών σήκωσαν για πρώτη φορά (ναι για πρώτη φορά, μέρες πριν τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα) το λάβαρο της επανάστασης.
Συνεχίζοντας προς τον νοτιά, μην παραλείψετε να επισκεφθείτε ένα από τα πιο μεγαλόπρεπα θαύματα της φύσης: το σπήλαιο του Δυρού. Θεωρείται από τους ειδικούς ως το ωραιότερο του κόσμου, με διαδρομές που εκτείνονται σε μήκος πολλών εκατοντάδων μέτρων, τις οποίες θα διανύσετε πεζή αλλά και με βάρκα, μιας και σημαντικό μέρος του σπηλαίου μπορεί να το θαυμάσει κανείς μόνον γλυστρώντας πάνω στα σκοτεινά νερά του.
Οσο πλησιάζετε προς το Ταίναρο, ο δρόμος πλαισιώνεται από μια σειρά μανιάτικα χωριά, που οι κορυφές των πύργων τους ξεπροβάλουν μέσα από τους βράχους και τα λιόδενδρα. Νόμια, Κοίτα, Σταυρί, Κούνος, Μπουλαριοί… Η φύση άνυδρη, λιτή, επιβλητική, αντανακλά στο απομεσήμερο την καρτερία των ανθρώπων που έθρεψε και μαρτυράει τη ρίζα των περίφημων μανιάτικων μοιρολογιών και του φοβερού έθιμου της εκδίκησης, της μανιάτικης βεντέτας.
Ο γραφικός Γερολιμένας, χωμένος στην αγκαλιά του μικρού του όρμου, προσφέρει στιγμιαία μια ανάσα απ’ το σκληρό τοπίο, αλλά ο Ταϋγετος συνεχίζει ακάθεκτος: ουρανός, θάλασσα και πέτρα. Λίγα ακόμη χιλιόμετρα έχετε πια πλησιάσει πολύ στο σημείο όπου ψηλά μπροστά σας, στην κορφή ενός στεγνού λόφου, ξεπροβάλλουν οι πύργοι της Βάθειας, σμιχτοί και βουβοί σαν ένα μάτσο απολιθωμένα κλαριά. Σταματήστε οπωσδήποτε και χωθείτε στα στενά σοκάκια. Περπατήστε ανάμεσα σ’ αυτά τα φοβερά οικοδομήματα, που μοιάζει απίστευτο πως μέσα τους ζούσαν και πολεμούσαν άνθρωποι για χρόνια ολόκληρα καμμιά φορά, χωρίς σταματημό. Προχωρήστε ως την άκρη της και αντικρύστε ξαφνικά μπροστά σας το πέλαγο, ως που φτάνει το μάτι, μέχρι εκεί πέρα, μακρυά, που διακρίνονται αχνά οι σιλουέττες των βουνών της Κρήτης. Και μην ξεχάσετε να στρέψετε το βλέμμα σας στ’ αριστερά. Εκεί, πέρα απ’ τον επόμενο κάβο, πίσω από τα βράχια, κάπου εκεί στο Ταίναρο χαίνουν ακόμη ανοιχτές οι πύλες του Αδη.
Αν πια το βάλατε σκοπό να κάνετε το γύρο της Μάνης, στην ανατολική πλευρά της, την προσηλιακή, ο ήλιος κάνει τις πλαγιές καταπράσινες και η φύση γλυκαίνει. Ο δρόμος φιδογυρίζει ανάμεσα στα ρύκια και τα χωριά με τις φραγκοσυκιές, τραβώντας βορινά κατά το Γύθειο και το νησάκι του, την ομηρική Κρανάη, εκεί που ο Πάρις και η Ελένη πέρασαν μαζί την πρώτη νύχτα τους, δραπέτες απ’ το παλάτι του Μενελάου.
